Yazar:juan rulfO

Yayınevi:Doğan kitap

Sayfa sayısı:132

Yazar hakkında 

Latin Amerika edebiyatı severleri şöyle bir alalım.  Meksikalı yazar Juan Rulfo ile  Marquez araştırması yaparken tanıştım. Eleştirmenlere göre Pedro Paramo, Marquez’in unutulmaz eseri Yüz Yıllık Yalnızlık’a da ilham kaynağı olmuş. Öyle ki Latin edebiyatının Başyapıtları arasında görülüyor. Yazarın Ova Alev Alev adında birde öykü kitabı mevcut. En kısa zamanda temin edip okumayı planlıyorum. Meksikalı yazar ve fotoğrafçı. Sadece üç kitabı yayınlanmış olmasına rağmen Latin Amerika Edebiyatının önemli isimlerindendir. Marquez, Juan Rulfo kitaplarıyla tanışmasını şöyle anlatmıştır: bir arkadaşım yanıma ziyarete gelmişti. Eve girdiğinde önüme bir kitabı fırlatarak, ”sende yazı yazdığını sanıyorsun! Al bakalım birde şunu oku” dedi  

Marquez arkadaşı gittikten sonra kitabı aynı gece iki kere okur elinden bıraktığında gün aydınlanmaya başlamıştır. Marquez’in bütün gece hayranlıkla okuduğu bu kitap Juan Rulfonun Pedro Paramo adlı kitabıdır.

Kitap İncelemesi

Gelelim kitabımıza annesinin vasiyeti üzerine  Juan Preciado, Pedro Paramo die anılan babasını ziyaret için Comala’ya gider. Ancak annesinin anlattığı köylerin yerinde, yaşayan  bir kaç kisi dışında  terkedilmiş bir yerleşke ile  karşılaşır. Bir çok kurgunun iç içe geçtiği kitapta hayaletler, geçmiş ve Pedro Paramo’nın hayatından kesitleri bir arada okuyoruz. Ben kitabı okurken karakterlerin gerçek mi yoksa hayalet mi olduklarını ayırt etmekte zorlandım. İc içe geçen kurgularda bir süre sonra karakterleri ayırt etmek zorlaşıyor. Sanırım okunması zor olan bu kitaba zaman ayırıp sindirerek okumak okur için en yararlı tavsiye olacaktır.

Kitaptan Alıntılar

Zamanın ılıklığında portakal ağaçlarının çiçeklerinden başka bir tat hissetmemek.

(Sayfa 23)

Hava ve güneş var,bulutlar var. Orada, yukarıda mavi bir gökyüzü ve onun arkasında belki şarkılar, belki daha güzel sesler var… Neticede umut var.Kaderimize rağmen bizim için umut var.

(Sayfa 29)

Her iç çekiş insanın yitirdiği bir yudum yaşamdır.

(Sayfa 47)

Sevdiğim bana bir mendil verdi
Kenarları göz yaşıyla oyalı..

(Sayfa 51)

Yaşarken insana ayaklarını haraket ettiren yegane şey,öldüğünde bu ayakların onu farklı bir yere götürecekleri beklentisidir.

(Sayfa 71)

Yol üzerinde bulunan cennetin dallarına bedeninle sürtünerek geçtin ve rüzgarınla onların son yapraklarını götürdün.

(sayfa 12)

• Ben kitap alışverişi yapmadan önce araştırma yaparken ayrıntılı kitap incelemelerini okumayı tercih etmediğim için,sizlere de kısa ve yüzeysel yorumlamalarda bulunmaya çalışıyorum. Sizce kitap yorumlarını ayrıntılandırmalı mıyım? Bana iletişim sayfasından yazabilirsiniz. Kitapla kalın..